Έχουν ήδη "κάψει" δυο γενιές ανθρώπων και συνεχίζουν...

Εκτυπώστε την ανάρτηση!

Τα στοιχεία αφορούν το ...μακρινό 2011 (μακρινό όχι τόσο από την άποψη του χρόνου όσο από την άποψη των αλλαγών που έχει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία και οικονομία) και προέρχονται από μελέτη της UNICEF και του Πανεπιστημίου Αθηνών: τα φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά στη χώρα μας ήταν 597.000.

Τεράστιος ο αριθμός, σε μια χώρα με μόλις 11.000.000 πληθυσμό, από τον οποίο τα παιδιά δεν αποτελούν τη μεγαλύτερη (σε απόλυτο αριθμό) ηλικιακή ομάδα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία για το 2011 η παιδική φτώχεια ανέρχεται στο 23,7% και τα φτωχά παιδιά σε 465.000. Ο δείκτης “φτώχεια ή κοινωνικός αποκλεισμός” για το 2011 αφορούσε 597.000 παιδιά, δηλαδή ποσοστό 30,4%, που σημαίνει αύξηση κατά 9,1% από το 2010.

Επίσης, το ποσοστό των παιδιών που ζει σε νοικοκυριά στα οποία κανείς δεν εργάζεται έφθανε στο 9,2% το 2011 – αύξηση 2,9% από το 2010.

Και μας ήρθε στο μυαλό μια εκπομπή του βρετανικού BBC που είδαμε ένα απόγευμα της εβδομάδας που μας πέρασε και είχε ως θέμα τα λεγόμενα “ορφανά της Ευρώπης”. Η συγκεκριμένη εκπομπή – την οποία αν την επαναλάβουν αξίζει να τη δείτε – είχε ρεπορτάζ για τα χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται...

...σε κατάσταση παρόμοια ή χειρότερη με αυτή των καταγεγραμμένων στη χώρα μας και των οποίων οι γονείς αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν σε χώρες του βορά ως “μόνιμοι” εργάτες ή ως εποχικοί (σε αγροτικές εργασίες σε χώρες του νότου).

Πρόκειται για μια ολόκληρη γενιά παιδιών που μεγαλώνουν είτε μόνα τους είτε μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους επειδή – χάρη στα ευφυή και γεμάτα προοπτικές οικονομικά προγράμματα – οι γονείς τους είναι αναγκασμένοι να ζουν μακριά τους. Και αυτό γιατί οι οικονομίες των χωρών τους έχουν πέσει σε τόσο βαθιά ύφεση ώστε δεν υπάρχει μέλλον σε αυτές και αναγκάζονται να πάνε στο εξωτερικό για δουλειά.

Είπαμε: οι συνέπειες της οικονομικής “κρίσης” δεν είναι μονοδιάστατες και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομία. Η οικονομία αργά ή γρήγορα (μάλλον αργά, σίγουρα σε όχι λιγότερα από 50-60 χρόνια, αν συνεχίσουν έτσι !!) θα επανέλθει. Το πρόβλημα αφορά τις εθνικές παραχωρήσεις (που κάθε χώρα αργά ή γρήγορα θα κάνει) και τα μη αναστρέψιμα κοινωνικά προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι πρυτάνεις με τους οποίους έχουμε μπλέξει...